'Thuis' & jarig

Na onze onvergetelijke Orang Utan-ervaring ging het even een beetje bergafwaarts met de mooie belevenissen; Sandakan bleek een slaperig en lelijk stadje te zijn waar we al snel doodmoe werden van alle mannen die ons onophoudelijk fotografeerden, nafloten en achtervolgden. Wat nog vervelender was: de toerist-onvriendelijke prijzen, waardoor we vrijwel niets hebben kunnen doen van de dingen die aanvankelijk op ons programma stonden (zo kost een dagje Turtle Island een bespottelijke 100 euro per persoon!) De tweede dag zijn we verhuisd naar Rose's Guesthouse en hebben we verder hoofdzakelijk van alles en nog wat uitgepluisd op internet, maar helaas zonder resultaat: ook bij de Kinabatangan zaten alle enigzins goedkope lodges (zoals Uncle Tan) al vol.. Overigens was het bij Rose voor Sandakan begrippen nog behoorlijk gezellig, vooral met dank aan de tandloze oma die ons 's ochtends naar de ontbijttafel commandeerde en Marieke vol verbazing aan bleef staren toen zij om twee lakens vroeg. De derde dag zijn we met de shuttlebus bij Hotel Sandakan naar Labuk Bay gegaan, wat voor 15 euro entree ook niet spectaculair was - maar we hebben in elk geval zilveraapjes en een van de boegbeelden van Borneo, de Proboscis monkey, gezien! Na twee avonden pure verveling streken we 's avonds neer bij 520 Cafe, waar we (geheel tot onze eigen verrassing) met de baas, de manager, een personeelslid en later nog een Hollands stel een ware bier-en-Karaoke-marathon hebben gehouden :D Blij dat we onze tijd in Sandakan toch nog goed af hadden gesloten, stapten we de volgende dag op de bus (2pm!) naar Kota Kinabalu, die er ruim 7 uur over deed - wat helemaal niet erg was, want we snakten naar een beetje levendigheid en beschaving. Met een Hollander (we ontsnappen er op de een of andere manier niet aan) die we op het busstation hadden ontmoet en een vriend van hem 's avonds gechilled bij de bar met live muziek (we hebben zelden zulke vermoeiende personen ontmoet) en de volgende dag eindelijk weer een leuke excursie: met de speedboat naar Manukan, een van de eilanden van het Tunku Abdul Rahman Park, waar we wilden gaan snorkelen. Ook dit ging helaas niet helemaal van een leien dakje: het water zat bomvol met een soort van kwalletjes (die niet gevaarlijk waren maar wel pijn deden als ze tegen je aan dreven) en ik werd binnen een half uur tijd vijf keer hard gebeten door Trigger Fish, dus toen hielden we het al snel voor gezien. Hoe dan ook hebben we wel een lekker stranddagje gehad :) Helaas wisten onze Hollandse amigos ons 's avonds weer te vinden..(ik ben te moe om daar verder nog iets over te zeggen) Helemaal klaar voor een nieuw avontuur stapten we zaterdag op de boot naar Labuan, een tussenstop op onze weg naar Brunei. Onze verwachtingen waren laag - en bleken er volledig naast te zitten: Labuan is in een woord fantastisch! Qua bezienswaardigheden is er niet veel (World War II Mermorial, Water Village) en Kampong Labuan is niet meer dan een klein dorpje (waar de mensen overigens opvallend vriendelijk zijn), maar als je op de juiste plek (Jack's B&B) verblijft voel je je er binnen no time helemaal thuis! Het eiland is tax-free en dat merk je meteen aan het nachtleven :) Zaterdag, op de vooravond van mijn verjaardag, zijn we naar Blue Wave gegaan, een bomvolle club met uitbundige locals en live muziek, waar ik, nadat de band Happy Birthday voor me gezongen had, op het podium moest komen zodat de hele toko op mij kon proosten en mij kon aanmoedigen terwijl ik, geheel volgens de locale traditie, een flink glas Whiskey ging atten. De rest van de nacht bleef iedereen mij feliciteren en ons drank aanbieden, en droeg de zanger van de band het ene na het andere nummer aan mij op (Miss Eleeeen, it's your birthday!!! You want more drinks?) Oftewel: een fenomenale en unieke kick off van mijn verjaardag :D Zondag was ik dan eindelijk ECHT jarig en ook dat werd een dag die eigenlijk niet te beschrijven valt: een schitterende verjaardagstaart met de mensen in ons hostel, een paar uur scooter-rijles van Paul (een soort van niet-vieze hippie uit Letland die in Jack's B&B werkt), eind van de middag met hem en het meisje dat bij ons op de dorm sliep naar het United Nations Beach voor de zonsondergang (heeeel mooi!), een half uur rijden bij ons vandaan (Marieke en ik allebei op onze eigen scooter), uit eten met Uncle Jack en de andere B&B-gasten en vervolgens naar de Splash Lounge voor een nieuwe avond Bier, Whiskey & Karaoke (de foto's en filmpjes krijgen jullie als we weer thuis zijn te zien!) Mijn mooiste verjaardagscadeau: Marieke's 4 minuten durende vertolking van Happy Birthday (volgens mij heeft niemand ooit geweten dat dat lied zo lang duurde), wat ook meteen HET startsein was voor een feest waarbij alle remmen los gingen..! Aangezien de avond uiteraard volledig uit de hand liep, besloten we de volgende dag ook nog op Labuan te blijven (plat op het strand). 's Avonds weer nieuwe mensen leren kennen (2 jongens uit Nieuw-Zeeland en 1 Rus) waarmee we het wederom weer veel te laat hadden gemaakt en aldus ook dinsdag nog op het eiland bleven. Woensdag konden we ons vertrek niet langer uitstellen en moesten we met pijn in ons hart afscheid nemen van ons 'huisje', onze scooters, Uncle Jack, de Filippijnse Maria en onze huisgenoten. Om 12 uur vertrok onze boot, die ons in anderhalf uur naar nieuw grondgebied zou brengen: het piepkleine sultanaat Brunei Darussalam. Het blijkt hier een stuk minder conservatief te zijn dan ons op Labuan was verteld en ook hier zijn de mensen vriendelik en behulpzaam. Gister hebben we een boottoer door de Kampong Ayer (water village) gemaakt, die zo groot is dat het ook wel het Venetie van Zuidoost-Azie genoemd wordt, en uiteraard de bekende Omar Ali Saifuddien Moskee bewonderd (we mochten er i.v.m. de maand Ramadan niet in). Alles gaat hier 's avonds om 10 uur dicht, en alcohol is illegaal - en dus zal het jullie vast niet verbazen dat we, na 1 overnachting in het KC Soon Resthouse aan Jalan Pemancha, over een paar uur onze weg alweer vervolgen :)

Liefs xx