Laatste fase

Uiteraard kijkt het thuisfront al weken uit naar het moment waarop de Birkenstock-brigade weer veilig op Hollandse bodem landt. Het doet mijzelf echter weinig genoegen om jullie mede te delen dat de laatste fase van onze waanzinnige trip inmiddels is ingeluid - over een kleine twee weken kan iedereen ons weer in hun liefhebbende armen sluiten, en dat moment zou wat ons betreft nog best een paar maanden op zich mogen laten wachten (begrijp ons niet verkeerd, we missen iedereen en alles - van kat tot mens tot fiets - maar we zijn hier tegelijkertijd nog lang niet uitgekeken!)
Dit is vermoedelijk aldus de op 1 na laatste weblog, vanuit het laatste 'nieuwe' land dat wij zullen aandoen: Cambodia!
Dit feit neemt ook meteen 1 van de verwarringen van de laatste weblog weg: onze paspoorten zijn gewoon in ons bezit; we zijn maar 36 uur van elkaar gescheiden geweest, dus maakt u allen geen zorgen - we zijn wel dom, maar niet achterlijk ;)
Het tweede feit dat wellicht even opgehelderd dient te worden: Marieke heeft geeeen rabies! Ze wordt flink geprikt met de nodige vaccinaties, maar het anti-serum zit erin en aldus is de hondsdolheid volledig onder controle!
Wat er sinds de vorige weblog verder allemaal gebeurd is: de dag na het katten-incident hebben we het Water Puppet Theatre bezocht en verder rustig aan afscheid genomen van Hanoi, een stad waarmee het geen liefde op het eerste gezicht was, maar die uiteindelijk toch een plaatsje in ons hart heeft weten te veroveren. 's Avonds vertrokken we met de nachtbus (door Marieke omgedoopt tot de 'grafkistenbus', gezien de vormgeving en grootte van onze stapelbedjes (1-persoons, 3 rijen breed)) naar Hue, waar we een fijne 14 uur later op 18 augustus weer wat zonlicht zagen. Ingecheckt bij het Tran Ly Hotel aan Le Loi Street en 's middags de oude stad (Citadel) verkend met twee leuke meiden die we in de bus hadden ontmoet. Toen het al donker was, bereikten ons de berichten dat je ook van een kat rabies kunt krijgen (slechte voorlichting van de GGD) en hebben we de hele avond al ons geduld (samen) en uiteindelijk frustratie en woede (ik) in de strijd gegooid om voor Marieke een anti-serum en vaccinatie te regelen, wat in een stad waar bijna niemand Engels spreekt en iedereen je met liefde van het kastje naar de muur wijst een onwijs moeilijke opgave is. We hadden dan ook geen succes, en met hulp van de zorgverzekering thuis konden we de volgende dag in een kliniek terecht voor een vaccin. Omdat ze daar geen anti-serum hadden, moesten we de volgende dag halsoverkop naar Ho Chi Minh City vliegen (waar we door een prive-chauffeur werden opgewacht die ons meteen naar de International SOS Clinic escorteerde), en veranderde onze Vietnam-planning volledig. Maar we konden natuurlijk geen enkel risico nemen, en HCMC bleek een bruisende en mooie stad te zijn waar we ons direct thuis voelden. Ons hostel, My My Arthouse, bevond zich in een van de knusse straatjes tussen Bui Vien en Pham Ngu Lao, waar al het leven zich op straat afspeelt en iedereen extreem vriendelijk is. De volgende dag hebben we, opgelucht dat alle stress en spanningen voorbij waren, rustig aan gedaan in ons niewe hotel aan Bui Vien met jacuzzi, zwembad en sauna op het dak, en werden we eind van de middag beloond met een waanzinnige onweersbui. Maandag hebben we de stad verkend en zijn we met de bus (6 uur) naar Mui Ne gegaan in onze zoektocht naar weer wat zon, zee en strand. Dinsdag hebben we scooters gehuurd en in totaal ruim 80 kilometer afgelegd naar de Gele en Witte Zandduinen (absurd mooi!); 's avonds zijn we met rijstwijn op het strand neergestreken en hebben we, heel romantisch, naar ziekelijk mooi onweer gekeken. De volgende dag rustig aan gedaan en 's middags op de scooter naar Phan Thiet gegaan, wat niet bepaald een noemenswaardig stadje was. Donderdag voor het laatst gebakken op het strand, 's middags met de bus terug naar HCMC, daar een poging tot stappen gedaan (viel tegen) en de volgende ochtend vroeg uit de veren (helaas voor mij, want ik ben sinds die dag nogal ziek) voor een bezoek aan de Cu Chi Tunnels, wat heel indrukwekkend was, net als het daarna bezochte War Remnant Museum (letterlijk om te huilen). Zaterdagochtend met de bus naar My Tho, waar we om 11 uur aankwamen en tot 15 uur de Mekong opgingen - erg gecommercialiseerd helaas. Daarna ruim 6 uur in een busje met alleen maar locals die geen van allen Engels spraken naar Chau Doc, vlakbij de grens met Cambodia. Daar een hoop ellende gehad, omdat er niets voor ons geregeld was, maar uiteindelijk kwam alles goed (al waren we niet Zen meer) en konden we gisterochtend om 7 uur met de boot naar de grens - in de stromende regen. Om half 5 kwamen we eindelijk in Phnom Penh aan (laatste traject met de mini-van), waar we morgen alweer afscheid van moeten nemen - jammer genoeg, want het is een hele vette stad, vreemd genoeg zonder de voor Azie zo kenmerkende hoogbouw. Vandaag zijn we, ondanks mijn snotterkop, met de tuktuk naar de Killing Fields van Choeung Ek gegaan en hebben we het Tuol Sleng Genocide Museum bezocht, wat echt misselijkmakend was. Morgen vervolgen we onze weg naar Siem Raep, en gaat het aftellen ECHT beginnen..

Liefs!!!