Borneo!

Waar te beginnen als je zoveel ervaringen rijker en kilometers verder bent? Bij de reis die we allebei nooit in ons leven meer zullen herhalen! Voor alle medereizigers: ben je van plan om van de oostelijke Thaise eilanden naar Kuala Lumpur te reizen, boek dan ruim van tevoren een vlucht van Koh Samui naar KL met Firefly of Berjaya! Een betere optie is er niet, geloof me ;) Wij stonden donderdagochtend om half 7 bij de pier voor een 2.5 uur durende bootreis naar het vasteland (gelukkig geen misselijke mensen dit keer). Daar vandaan moesten we met een mini-van (het woord 'mini' nemen ze hier heel letterlijk) naar Surat Thani, waar we werden overgeplaatst op wederom een piepklein busje dat tot de nok toe vol zat met lange toeristen en grote backpacks. Zo'n 5 uur later kwamen we aan in Had Yai, waar ons een nieuwe mini-van wachtte. Dit keer zaten we gelukkig voorin en hadden we beenruimte genoeg. Bij Kedah gingen we de grens over en om 9 uur 's avonds werden we in Penang gedropt, om een uur later onze weg weer te vervolgen. We dachten dat we het goed voor elkaar hadden met onze VIP-touringbus, maar helaas vond de chauffeur het nodig om de airco op de Hollandse winter-stand te zetten en zaten er zoveel kuilen in het asfalt dat we om de haverklap bijna met ons hoofd tegen het plafond vlogen. Om half 4 's nachts bereikten we na een slopende en slaaploze 22 uur dan eindelijk onze eindbestemming: Kuala Lumpur! Ingecheckt bij ons hostel (Transit Point aan Jalan Sultan), waar we een kamer met fan kregen die we de volgende ochtend om 10 uur moesten verruilen voor een aircon-hok van 1.5 bij 2 meter met een rammelig stapelbedje. Bovendien lag onze kamer middenin de gemeenschappelijke woonkamer, waar de Indiase eigenaars vanaf half 8 's ochtends op het luidste volume Bollywood-films draaien, dus slapen was er na onze wake-up call niet meer bij. Het enige pluspunt wat we op dat moment nog konden vinden, was de Starbucks, waar we eindelijk weer een keer koffie konden drinken! Vervolgens naar het ziekenhuis, omdat Marieke's voet door onbekende oorzaak na drie dagen inmiddels lelijk ontstoken was. Drie zakjes pillen, zalf en waterbestendige pleisters rijker en slechts 25 euro armer konden we de stad vervolgens gaan verkennen. Eerst naar Masjid Jamek, de bekendste moskee, en toen door naar de Petronas Twin Towers, die vooral als het donker is een ongekende indruk achterlaten. Na het eten zouden we Jazy (een vriend van mij van vorig jaar) treffen, maar we waren om 10 uur zo geradbraakt dat we die ontmoeting hebben uitgesteld tot onze terugkomst in KL over twee weken. In plaats daarvan Jalan Petaling - DE shopping street voor alles wat zogenaamd Gucci, Chanel of Louis Vuitton is - afgestruind en rechtstreeks naar bed. Zaterdag moesten we racen tegen de klok om begin van de middag ons vliegtuig te kunnen halen (het openbaar vervoer is hier lekker geregeld) maar alles kwam op de valreep goed en om 15.15 uur landden we op Kota Kinabalu en kon ons Borneo-avontuur eindelijk beginnen! Voor mij is dit de eerste nieuwe bestemming van onze trip, en het punt vanaf waar we alles zonder planning per dag gaan bekijken. Kota Kinabalu zelf is niet veel bijzonders, maar als je in het juiste hostel zit (Summer Lodge aan Jalan Gaya) valt er op 1 avond nog genoeg te beleven; we hadden, net als op Koh Tao, namelijk weer disco voor de deur! Eerst een bezoekje gebracht aan de night market (waar je voor 50 cent bergen voedsel kunt kopen) en vervolgens aan het bier op het overdekte pleintje voor ons hostel dat omringd is door bars en waar een live coverband speelde (voor Aziatische begrippen bijzonder goed!) Nadat de band een liedje speciaal aan ons en Holland had opgedragen maar weer redelijk op tijd naar bed, want de volgende dag ging om 8 uur de wekker alweer. De mensen in Kota Kinabalu zijn overigens extreem vriendelijk: oude vrouwtjes steken als wij op de trap voor ons hostel koffie zitten te drinken hun duim naar ons op, moeders met kinderen glimlachen ons stralend doch verlegen toe en op 1 avond hebben al zo'n dertig jongens ons de liefde verklaard. Gister dus op tijd de hort op: eerst de Sunday Market, die bij ons voor de deur was, en vervolgens met de mini-van naar Mount Kinabalu, die we vanwege Marieke's voet helaas niet hebben kunnen beklimmen. Desalniettemin hebben we ons er een paar uur prima vermaakt met moederziel alleen jungle-trails bewandelen die slechts drie kilometer lang beloven te zijn, maar vervolgens eindeloos blijken. Nadat we het national park hadden verlaten kwamen we met een probleem te zitten: we wilden naar de Hotspring in Poring en daarna door naar Sandakan, maar er was geen betaalbaar vervoer te vinden. Als laatste redmiddel hebben we toen maar een bordje gemaakt met onze bestemmingen en zijn we langs de weg gaan staan liften (bij deze zeggen we vast 'sorry' tegen onze moeders). Na ongeveer een half uur kwam er godzijdank een auto met twee schattige locals die ook naar Poring gingen en ons wel mee wilden nemen - en we hadden het simpelweg niet beter kunnen treffen! Niet alleen waren deze twee mannen van begin dertig onwijs gezellig en grappig, ook hebben ze hun planning volledig naar die van ons gevoegd ("we don't plan anything"). Na Poring (wat helemaal geen mooie natuurlijke Hotsprings waren, maar eerder een legioen aan uit blauwe tegels opgetrokken kleine badkuipjes gevuld met bronwater) konden we aldus met hen meerijden naar Sandakan, waar we gisteravond rond 12 uur aankwamen. De weg hiernaartoe was overigens behoorlijk opmerkelijk: dwars door de jungle en geen enkele verlichting, met langs de weg 1) een midden op straat liggende man; 2) daarnaast drie meisje die in de rivier aan het baden waren zonder ook maar enige aandacht aan hem te besteden; 3) een liftende toerist (volgens Marieke) of local (volgens mij); 4) een gestrandde bus met langs de straat uitgewaaierde inzittenden; en 5) een vrachtauto op zijn kant. Opgelucht dat we er na vier uur eindelijk waren hebben we met zijn vieren ingecheckt bij een hotel en konden we voor het eerst neerploffen op een degelijk bed! Vanochtend zijn we gezamenlijk naar Sepilok gegaan, om het Orang Utan Rehabilitation Center te bezoeken en dat werd werkelijk waar een van onze meest memorabele ervaringen so far! Om 10 uur was het voedertijd en konden we onze eerste Orang Utans al spotten. Vervolgens gingen de mannen pauze houden en zijn Marieke en ik de jungle trail gaan doen - een natuurlijk pad door het regenwoud van zo'n 3 kilometer. Op de terugweg kwamen we niemand meer tegen, aangezien het park om 12 uur dicht ging, en de bewaking ons kennelijk vergeten was. Godzijdank, want toen we de houten vlonders op de laatste 100 meter van het pad weer bereikten, troffen we daar opeens twee Orang Utans aan - 1 kleintje die naast het pad laag in de boom hing, en een grotere, die ons rustig dichterbij liet komen. We hadden verwacht dat ze, zodra we vlak naast haar stonden wel weg zou gaan, maar in plaats daarvan pakte ze Marieke's hand en konden we naast haar gaat zitten. Ze was onwijs nieuwsgierig, sabbelde aan mijn vingers, liet zich aaien en bestudeerde onze handen uitgebreid. Na een half uur leek ze te willen gaan slapen en zijn we zachtjes weggelopen, terug naar het restaurant waar onze nieuwe vrienden op ons zaten te wachten. Ze hebben ons na een lunch bij White Coffee teruggebracht naar Sandakan, waar we hebben ingecheckt bij Winho Lodge aan Jalan Dua en vervolgens hebben we afscheid genomen, aangeien zij nog helemaal terug naar Kota Kinabalu moesten rijden. Nu, 's avonds, zitten we ons nog steeds te verwonderen over onze unieke en onbeschrijflijke ervaring met een echte, in het wild levende Orang Utan, en over onze bijzondere ontmoeting met twee fantastische, vrijgevige en onwijs gezellige locals. We kunnen niet anders zeggen dan dat het geluk geheel en volledig aan onze kant lijkt te staan!
Heel veel liefs voor iedereen xx
As for Syukor and Shufaad, words just wouldn't do in order to thank you for your amazing share in our trip; if it weren't for you guys, we wouldn't have experienced the things that have already become the 'memories of a lifetime'! May luck remain on your side, and may the next exchange of signed banknotes indeed take place in Europe; we'll be waiting :)