..vervolg

Zondagochtend kwamen we, na een prima nachtje in een slaapbus met daadwerkelijke 'bedden', aan in Sapa. We kregen een uur de tijd om in het Summit Hotel te ontbijten en te douchen, en om 9 uur vertrokken we met onze gids, vijf mede-touristen en een hele groep locals van de Black H'Mon Tribe in traditionele klederdracht naar Lao Chai, hun thuisdorp 12 kilometer verderop. De onverharde weg leidde ons door intens groene rijstvelden, over riviertjes en langs steile afdalingen, terwijl de vrouwen uitgebreid met ons babbelden en van varens paardjes en hartjes voor ons knutselden. In ruil voor hun gezelschap 'moesten' we in hun dorp uiteraard een armband o.i.d. van hen kopen, wat natuurlijk helemaal niet erg was. Na de lunch gingen we verder naar Ta Van, waar onze homestay was. In het dorp zelf was verder weinig te beleven, maar we hebben onze innerlijke Zen volledig teruggevonden en onszelf op spiritueel gebied naar ongekende hoogten getild. Na het eten zijn we met twee groepsleden (een Italiaans stel) aan de rijstwijn gegaan, en hebben we de andere drie (conservatieve Joodse meisjes uit Israel die niets aten of dronken wat niet uit hun eigen potjes en pannetjes kwam) zo goed mogelijk genegeerd. Maandag sloot ons gidsje, een lieve meid van 19, zich weer bij ons aan en legden we de zes kilometer naar Giang Ta Chai af door nog meer rijstvelden en bamboe-bos, met als hoogtepunt vlak voor het dorp een fenomenale waterval. Toevallig kwamen we Damien daar weer tegen, met wie we 's middags Sapa zelf hebben verkend en vervolgens nog meer rijstwijn/vodka hebben gedronken - wat op een lege maag al snel naar ons hoofd steeg. Gezellig als we het met elkaar hadden, besloten we halsoverkop om die avond met zijn drieen terug naar Hanoi te reizen - hij zou eigenlijk met de nachttrein gaan, en wij zouden nog een nachtje blijven. Bij het restaurantje waar we zaten bustickets gekocht, allemaal bij iemand achterop de motor gesprongen, in sneltreinvaart onze tassen opgehaald (waarbij wij onze paspoorten bij de receptie zijn vergeten) en daarna de bus ingehaald die een kwartier daarvoor al was vertrokken. Wederom mooie tweepersoons-stapelbedden aan weerskanten, waarin genoeg romantische dingen zijn gebeurd - vooral Marieke was erg blij met haar onbekende buurman, die in zijn slaap in haar de perfecte lepeltje-lepeltje-partner dacht te hebben gevonden.. Om half zes 's ochtends kwamen we aan in Hanoi, hebben we flink geslapen en toegeleefd naar Damien's naderende vertrek; hij zou diezelfde avond naar Canada vliegen. Weer 'gewoon' met zijn tweetjes gingen we die avond op stap, wat in Hanoi nog een behoorlijke opgave is.. Uiteindelijk gestrand in de Bucket Bar en op een voor ons christelijk tijdstip naar huis (wat nu het Rendezvous Hotel in Hang Dieu was). Op weg naar huis kregen we twee flinke shocks te verduren: 1) uit een geparkeerde auto kwam vrij luide muziek; toen we die passeerden, keek ik automatisch opzij en zag door het omlaag gedraaide raampje een naakte Vietnamese rukker achter het stuur liggen (mijn afkeer van mannen is nu compleet), en 2) eenmaal in onze straat hoorden we een kat vreselijk krijsen; wij, dierenvrienden in hart en nieren, renden meteen op het geluid af, en troffen een kat aan die met een touw aan een lantaarnpaal was vastgebonden en vervolgens door een hek was gehangen. Hij was volledig in paniek en probeerde zichzelf omhoog te trekken, omdat hij anders zou stikken. Terwijl Marieke de kat op haar handen omhoog probeerde te houden, ben ik meteen mijn zakmes gaan halen om het touw door te snijden. Missie geslaagd wat het redden van de kat betrof, maar de keerzijde van de medaille was dat hij Marieke had gebeten, en zij niet ingeent was tegen rabies..